Vertwijfeld sta je aan de bovenste traptrede, je ziet niet wat er onderaan de trap is om aangekeken te worden en je hebt het al 100 keer doorvoelt in verschillende situaties, op verschillende momenten en wellicht al in verscheidene levens..
Iets níet kunnen zien is soms erg spannend, je springt als het ware in het diepe, je vertrouwd op je innerlijk kompas en je weten wordt de drive naar andere mogelijkheden.
Soms ontzettend oncomfortabel en dat is net waar er meer van jou te vinden is.
Niet precies zien hoe iets gaat zijn en uitpakken en wel weten daar te moeten zijn of dat te moeten kiezen..
De vertrouwde mensen om je heen die op de eerste trede blijven staan en jij weet dat je af mag dalen naar de 5de of de 6de tree, het vertrouwen dat ook daar ergens licht zal branden.
Gaandeweg ons pad komen we (oude) stukken tegen die wellicht zeer doen, die we liever vermijden en waar we liever ver van wegblijven. We hoeven ze niet opnieuw te ondergaan, ze zien, voorbij aan onze ogen maakt dat het kan veranderen en het donker steeds lichter wordt. Zo beland je uiteindelijk onderaan de trap waar je ogen zich hebben afgesteld op je weten, het donker niet meer donker is omdat jouw perspectief van pijn, zwaarte en vermijding veranderd is naar groei, verlichting en omarming.
Er is geen licht zonder donker en zonder donker zou jij niet het licht zijn wat iedere traptrede oplicht als je afdaalt naar grootsere mogelijkheden! 
