Corine?
Ja?
Ben jij weleens bang om dood te gaan?
1 van de gesprekken die ik van de week had met een kind die bij mij in de praktijk kwam.
De dood kan soms flink leven bij kinderen, ze worden ermee geconfronteerd doordat iemand bijv. In hun omgeving overlijd, of ze horen er anderen over praten, zien er filmpjes over etc.
Vaak komen de vragen tussen het spelen of de behandelingen door.
Kinderen zijn er vaak heel open over en zien het niet als een einde maar als een andere vorm van bestaan. Je bent niet meer tastbaar maar nog wel te zien als een ster aan de hemel✨ of een engel die over je waakt.
Ik vertelde haar dat ik niet bang ben om dood te gaan en dat ik erop vertrouw dat wanneer het zover is er vast lieve mensen ons op staan te wachten.
Dat vond ook zij een mooie gedachten!
De dood komt soms heel dichtbij op allerlei verschillende manieren. Geliefden worden ziek en gaan dood, mensen sterven uit ouderdom, er gebeuren tragische ongelukken en soms zien mensen geen andere mogelijkheid dan zelf uit het leven te stappen.
Toen ik net 1 of 2 weken op mezelf woonde, stond ik buiten in de tuin te bellen. Ik had toen nog een lage poort waar je overheen kon kijken. Ik hoorde op een gegeven moment veel kabaal en geschreeuw.
De achterbuurman liep door de poort, zag mij en kwam naar me toe.
Hij wankelde op zijn benen en was duidelijk verward, aangeslagen en had een lege blik in zijn ogen.
Hij kwam tegenover mij staan en zei dat ik naar hem moest kijken.
Hij was zijn polsen aan het doorsnijden met een groot keukenmes. De details laat ik achterwegen..
Ik heb de alarmlijn gebeld en daarna ben ik bij hem gebleven.
Die man was op, kon en wilde niet meer verder en ik zag in zijn ogen dat ik hem niet meer kon helpen. Leegte, verdriet en pijn was af te lezen in zijn ogen. Hij zakte in elkaar en overleed.
Waar hij zijn ogen sloot, gingen mijn ogen open. Vanaf dat moment ben ik gaan kiezen, voor mezelf, voor wat ik wilde en voor meer.
Niet altijd makkelijk en niet zonder slag of stoot, maar altijd weer opstaan en doorgaan.
Later hoorde ik dat hij treinconducteur was en te maken heeft gehad met springers voor zijn trein.
Hij kon dat niet verwerken. Die ochtend in mijn tuin was zijn 6de poging en de poging die hem fataal is geworden.
Zoveel jaar later zit die man nog altijd in mijn gedachten, niet als een vervelende of traumatische ervaring, wel 1 die mij de schop onder de kont geeft wanneer ik dat nodig heb.
De dood…ik heb het verschillende keren van dichtbij aanschouwd, steeds op een andere manier en in een andere vorm.
Zo ver weg en toch zo dichtbij.
Angst ervoor heb ik niet.
Steeds wanneer het onderwerp voorbij komt, zit hij in mijn achterhoofd en voel ik het vuur in mezelf weer opvlammen.
Een onderwerp wat weleens voorbij komt met klanten in mijn praktijk, met voor mij een speciale betekenis!
LET’S LIVE AND SHINE LIKE A STAR!!✨
